خداحافظ ای یار!

اگرچه من به اعداد احترام می‌گذارم،و حتی تعصب دارم رویشان،ولی بلاگ دیگه گند قضیه رو در آورده.هر گوشه که نگاه میکنی یک مشت عدد ریخته اند.یک جور هایی این استفاده بی رویه از اعداد،قداست اعداد را زیر سوال می برد.از طرف دیگر،میبینم که تا حد خوبی به اینجا وابسته شده ام،و همانطور که قبلا توضیح دادم آدم مریضی هستم،هی خودم را به یک چیزی وابسته میکنم که بعد ولش کنم.این است که بر میگردم بلاگفا.اما آن آدرس قبلی ام که پکیده،بعد هم از بس مثل این جا چرت و پرت نوشتم توش،دیگر رغبتم نمیشود برگردم آنجا .لذا یک جای جدید میروم:

 اینجا:))

خب دیگر؛بدرود! اینجا را هم می سپاریم به "متخصصان و اهل قلم" :)))

بنفش و اینا

تا حد خوبی حالم از این جا (و همه جاهای دیگر)بهم میخوره.زیادی شلوغ شده.زیادی پر شده.زیادی بنفش شده.هی اینجا بنفشی بالا اوردم‌.اصن اینجا رو به خاطر بنفش نشدن ساختم‌.بعد هم ۲۸ ام بخاطر بنفش شدن ولش کردم‌.الان هم باز به خاطر بنفش نشدن برگشتم توش.میخوام برم یه جای جدید که هیچ بنفشی توش نباشه.اصن همه بنفش ها رو پاک کنم سورمه ای کنم.

ادرس جدید در صورت بوجود امدن متعاقبا همین جا اعلام میشه.اگه نشد هم لابد به این خاطره که هر جا رفتم باز بنفش بود.

از طرفی میخوام وبلاگ جدیدی که میسازم به خاطر معضل بنفش و اینا نباشه؛که اگه الان بسازم خب ینی بخاطر فرار از بنفشیه و باز مربوط میشه بهش....شت.عجب معضلی.عجب دلم برا ریاضی تنگ شده...

خر-۲

با این که از شیراز و ما یحتوی کمال نفرت را دارم (و حتی جمالش را)،وقتی م گفت ک جمع کن بریم تهران،و خیلی جدی هم گفت،من جمع نکردم و نرفتم تهران.به جایش پهن کردم در همین شیراز کوفتی،کف اتاق هی تست زدم و تست زدم.[و از یک جایی به بعد تست بود که میزد مرا]که چی بشه؟که سال دیگه بتونم برم تهران =))

از طرفی انگار هیچ کس نمیفهمد چه زجری دارد که من پارسال این همه خیلی کار ها کردم،و اخر سر حتی نتونستم ببینم حالا میتونم یا نه؟ینی closure یا یه همچین چیزی نداشت داستان ما؛شت‌.این که کسی نمیفهمد به خودی خود مهم نیس؛چیزی که مهمه اینه که اون ملتی که ۶ ماه پیش هی میومدن میگفتن خدا فلان بهمان،تقدیر نمیدونم چه،تو نمیفهمی خدا میفهمه و این ها؛حالا هی میگن خیلی خوبه کههه!!!تو وقت بیشتری داشتی نسبت به بقیه که خودتو جمع کنی که!اخه دوست عزیز؛من از ۱۰۰ طبقه سقوط کردم؛شما از چن تا؟هر چند تا! حالا به فرض هم که یکی دو ماه بیشتر وقت داشتم برا درمان؛چه درمانی دوست عزیز؟چیزی از من رسید زمین که درمان شه؟؟؟

این ها را به تنها کسی که درجه از فهم و شعور از خود نشون داده بود گفتم؛ و فهمیدم که ادمی در مواقع نیاز توهم درجه ای از فهم و شعور میزند.گفت که هر برداشتی میخوای از حرفام بکن؛اصلا هر کاری میخوای بکن،ب من چه.(یه همچین چیزی)

:| 

یکی دگ هم که این حرف ها رو شنید(خوند به عبارتی)گفت که تو در پی اثبات بدبخت تر بودن خودتی.

این است که الان آی هیت اوری وان.که البته انگیزه ی خوبیه،باعث میشه بیشتر تلاش کنم در جهت رفتن.از.این.شهر.گه.لعنتی.اشغال.

میرم از اینجا:(((

خر

هر چند در ظاهر ربطی ندارد،و حتی در باطن هم هیچ ربطی ندارد،ولی من این جا را ۲۸ تیر ول کردم.یعنی یک هفته بعد از اینکه ارتین دو سالش شد.مصادف با یک هفته بعد از مرگ بیلی‌.مصادف با یک هفته بعد از شبی که تا صبح بالا اوردم.مصادف با شبی که یکی امد جمعم کرد[برای بار دوم]
الان هم برگشتم اینجا.مصادف با زمانی که ولش کن اصن؛چه فرقی به حال کی داره من بگم تنها کسی که فک میکردم میفهمه،نمیفهمه؟(و تازه مهم هم نیس براش که چی یا نه چی)

پوووففف

پووووفقفققق
کسی هست اینجا بعد از ایین همه مدت؟(اولش کسی بود کلا؟!)
الان دریافتم این همه مدت دو ماه بوده:|
چرا زمان هم رو دور کنده هم تند؟
طبیعی رفتار کن فرزندم؛

شریف چیست؟

شریف موجودیست ست که من شدیدا میخواهم بروم توش.شریف هم اصولا دوست دارد من بروم تویش،پس از این نظر با هم مشکلی نداریم.اولش میخواستم یک جور دیگری بروم توش،که متاسفانه ترند اوت نمیشود.لذا الان برنامه دارم یک جور دیگری بروم توش و شدیدا میخواهم بشود این دفعه.میشود.غلط کرده نشود.مگه دست خودشه:/ نکبت عوضی اشغال خر :|
مساله دیگر این است که بعد ک رفتم توش چه کنم؟:|
حالا بعدا به اونم فکر میکنم :))))
+خوشحالم که راه اول را رفتم به هرحال؛هرچند که نشد.

نتیجه اخلاقی!

دیروز ظهر داشتم فکر میکردم که چقدر من گند میزنم به همه چی،و به £ فکر میکردم و اینکه چقدر در او گند زده ام.همان موقع ظرف ترشی،که داشتم میبردمش سر سفره،از دستم افتاد و خالی شد روی سفره ای که از بخت بد،پارچه ای بود و به تبع آن،قالی هم از سرکه ترشی بسی بهره مند گشت. 

صبحش بعد از گندی که چندان هم گند من نبود،گوشی ام را خاموش کرده بودم و همانا خیلی خوب بود اگر تا امروز صبح خاموش مانده بود.اینطوری هیچ کدام از اتفاقات دیروز نمیفتادند و اگر می افتادند هم که به من چه دیگر. 

آخرش اما روشن کردم آن ملعون را،و گند ها پس از گند ها زده شدند.نتیجه ای که در پست قبل نوشتم را هم گرفتم و بعد خوابیدم.

صبح ک بیدار شدم یک جور هایی امید داشتم که همش خواب بود باشد ولی یک نگاه به کانورسیشن ها،مشخص کرد که نبود.

نتیجه:همیشه گوشی خود را خاموش کنید:)))

پ.ن:ارتین جمله کامل میگه:))))))))

حقیقت.هه هه هه.

من الان یک چیزی را فهمیدم که شما نمیدانید.شما که جای خود دارید،دو نفر دیگر هم هستند که اگر کمتر احمق بودند و از خود راضی،الان میفهمیدند،اما افسوس که نمیدانند.پس کاری که من نمیکنم چیست؟گفتن حقیقت به آنها.کاری که میکنم چیست؟نگفتن حقیقت به آنها.قضیه مثل آن معمایی هاییست که سر هر نفر یک کلاهیست و هر نفر باید با استدلال منطقی بفهمد کلاهش چه رنگی است.اما الان آن دو نفر دیگر اینقدر از خود راضی و احمقند که فکر نمیکنند حتی سرشان کلاهی باشد:))) یعنی تصور اینکه یک نفر سر آنها با آن هوش متعالیشان کلاه گذاشته باشد برایشان اینقدر دور از ذهن است که اگر هم من بروم بهشان بگویم نمیفهمند.
جالبه ها!یک نفر از خارج این مجموعه وارد شده و چنان ریده به دوستیمان و به جان هم انداختتمان:)) یک انسان عاقل در شرایط من چه میکند؟می رود به دوستانش!!! توضیح میدهد که چه شده و دارد چه می شود.اما من چه میکنم؟نمیروم.چون همانطور که بالا توضیح دادم،نمی‌فهمند عاغاجان.نمیفهمند.از طرف دیگر اگر این دوستی،دوستی بود،اگر اینها همان هایی بودند که تظاهر میکنند هستند....الان چنین نشده بود:)))
حالا ممکن است یکی از این دو نفر یکهو گذارشان به این جا بخورد؟؟؟نه،چون ریده ام من با این دوست پیدا کردنم.حالا اتفاقی هم گذارشان به اینجا بخورد عمرا بفهمند دارم در مورد آنها حرف میزنم.بس که احمقند و از خودراضی
Note to myself: میخوای تو کلا دوست پیدا نکن؟:))

بیینگ مد

چقدر تنگ شده دلم برا حرف زدن با یکی،هرکی!،بدون اینکه فک کنم دارم شطرنج بازی میکنم:|
این استثنائا تقصیر من نیست :|
ملت میان هر حرفی ک زده میشه رو تفسیر میکنن،نه من :|
بابا ول کنید این حیلت گند رو شما هم :/
گند زندگی رو در آوردین دیگه
اهههههه:/

چی شدیم ما؟

گاد بلس کسانی را که وقتی پس از مدت ها نبودن یکهو هست میشوند بیشتر از وقتی که نبودند نیست هستند.

گاد بلس مرا که تقصیر خودم،خود خرم،هست این وضعیت:( 

خوب چه کنم؟چه میکردم؟

اینقدر الکی به خودم تلقین کردم احساس ندارم کلا که الان نمیدونم تظاهر به دلتنگ نبودن،واقعا تظاهر هست یا نه؟

وات اور اصلا.

خانه ام را گم کرده ام

نتیجه همه تفکراتم در راستای کلاس فیزیک رفتن یا نرفتن،این شد که نتیجه گرفتم باید بروم خانه معلم پنجم دبستانم را پیدا کنم،ببینم هنوز دارد همان کارهایی را میکند که 6 سال پیش میکرد؟درس میدهد هنوز؟نوه دار شده یا نه؟پیر شده؟

یکبار گفت که در اوقات فراغت می‌نشیند آینده شاگردهایش را پیش بینی میکند و اغلب هم درست در می آیند.نمیدانم چرا نپرسیدم ازش که فکر میکند من چه میشوم.

بعد هم باید بروم خانم محمدی را هرطور شده پیدا کنم بهش بگویم که من آدمی هستم که یک بار در عمرم یک آدم دیگر،که شما باشید،آمد بهم گفت هی!تو استعداد داری!برو انجمن خوش نویسان.هی!طراحی هات خیلی خوبن.حالا اگر یک تف استعدادی هم داشتم واقعا،یک جایی این میان ها نابود شد.

همیشه دوست داشتم طراحی صورت را یاد بگیرم.سه بعدی.و چه کار کردم؟هیچ وقت نرفتم دنبالش.امروز نمیدانم چرا یکهو دلم برای خوشنویسی با قلم نی تنگ شد.

دلم برای {} هم تنگ شده حتی.بیشتر از موقعی که نبودش.حالا که هستش انگار بیشتر نیستش.

+آدم به وبلاگ نوشتن معتاد میشود.مخصوصا اگر هیچ کس نباشد.در واقع تعداد پست های یک وبلاگ در روز متناسب است با تنهایی نویسنده آن.نه اینکه از تنهایی غر بزنم ها،کسی که هر کس را که نزدیکش میشود با جمله ی go away you bastard/bitch دور میکند،یک جور هایی انتخاب خودش هست.ولی دلیل دارد این کارم.دلیلش هم بی احساسی ام نیست(یعنی بی احساس که هستم،ولی این دلیلش نیست).دلیلش این است که آدم ها یا از یک جایی به بعد وقتی میبینند به چیزی که ازت میخواهند نمیرسند،ولت میکنند.مثل {} یا کلا فقط حوصله شان سر میرود ازت و میروند.مثل ][.در بهترین حالت هم یکهو بی خبر می میرند.چرا همه اینکار رو با من میکنند آخه؟:((( 

ناراحتم.in case you haven't noticed